باز هم محرم و یک دنیا اشک و عشق و عبرت.
باز هم کربلا و سرزمینی که تمام هستی به گردش طواف می‌کنند
و باز هم عاشورا و یک روز به وسعت تمام روزهای خدا
به محرم که می‌رسی عاشورا را به یاد می‌آوری و
حسین را، عباس را،اکبر را،اصغر را، قاسم را
و... زینب را...
به محرم که می‌رسی، عطش را به یاد می‌آوری
و رشادت راو شجاعت را و حمیت راو ولایت‌مداری را
و ایثار را و شهادت را و ...اسارت را...
به محرم که می‌رسی ،روزهایت را همسایه شیرمردان
میدان کربلا و شب‌هایت را در کنار خیمه‌های ذکر
و مناجات و دعا باش تا همیشه کربلایی باشی
به محرم که می‌رسی، سوگوار عزیز فاطمه(س) می‌شوی
و سینه‌زن و زنجیرزن ثارالله و اشک برگونه‌هایت پرپر می‌شود.
به خود ببال که خدا خیرخواه توست، که صادق آل محمد می‌فرماید:
«من اراد الله به الخیر فقذف فی قلبه حب الحسینوحب زیارته»
«هر کس خدا برایش خیر بخواهد محبت حسین
و شوق زیارت او را در دلش می‌گذارد.»
به خود ببال که عاشق و شیفته حسینی و عشق به حسین
خیمه همیشه افراشته در جان توست، خیمه ای به وسعت همه
هستی، خیمه‌ای به بلندای همه آسمان‌ها و کهکشان‌ها
با خوانی گسترده از عطش که تشنگی بشریت را خاتمه خواهد داد.
هرگز مباد بی این عشق زندگی کنیم و بی این محبت بمیریم.
